از روزهایی که ما حرف اول فوتبال را در آسیا می زدیم ، خیلی نمی گذرد!! آن روزها ما همین تیمهای نه چندان قدرتمند حال حاضر حوزه خلیج فارس را با یک کامیون گل بدرقه می کردیم ، اما امروز کارمان به جایی رسیده که حتی از رویارویی با کویت هم هراسانیم!! البته به نظر من باید هم باشیم ، تاکی می خواهیم خود را با شعارهایی مانند ایران دارای استعدادهای فراوانی است و ... گول بزنیم! ما امروز در آسیا اول نیستیم و قافیه را به حریفان باهوش خود مثل ژاپن و کره باختیم! با این حال هنوز هم در پی دستیابی به همان تفکرات قدیمی و البته اشتباه گذشته هستیم.این که یک مدت مربی داخلی در راس تیم ملی و مدتی یک آدم فرنگی! وقتی یادم می آید که مسولان فوتبال کشور به دلیل اینکه قلعه نوعی استقلال را در لیگ قهرمان کرد و با این استدلال که پس تیم ملی را هم در جام ملتها قهرمان می کند بر روی نیمکت تیم ملی نشاندند ، چیزی جز تاسف نمی خورم! حرف در مورد قلعه نوعی و ... قدیمی است ، فعلا ما فوتبالدوستان با بهانه پیدا کردن سرمربی تیم ملی سرکار هستیم! یک روز دیک ادوکات ، فردا شفر ، روز بعد لوگزامبورگو لابد پس فردا هم مورینیو! درد ما این است که از امثال برانکو و خارجی ها جز قهرمانی در جام جهانی چیزی نمی خواهیم!!!!!! تیم برانکو برای ما هیچ چیز کم نداشت اما فقط در ویترین افتخاراتش یک کاپ قهرمانی جام جهانی نداشت!

پی نوشت ما حتی درجه ۲ هم نمی آوریم! وقتی رنه سیموئز و برند کراوس از ایران رفتند هم گفتند که این کشور منتع استعداد است ولی این را هم اضافه کردند که جای کار در ایران وجود ندارد!